| Seter irlandzki czerwono-biały - o rasie |
UŻYTKOWOŚĆ SETERA IRLANDZKIEGO CZERWONO-BIAŁEGO
|
Seter irlandzki czerwono-biały został wyhodowany do polowań na kuropatwy i pardwy. Jego ulubiony teren to duża, otwarta przestrzeń.
Specjalizuje się w wietrzeniu zwierzyny na dalekie odległości. Pracował raczej przy koniu, dlatego charakteryzuje się szybkimi, szerokimi chodami.
Porusza się lekkim, płynnym, dynamicznym wyciągniętym galopem. Linia grzbietu pozostaje pozioma, szyja jest wyciągnięta, głowa lekko uniesiona,
kufa równoległa do podłoża, ogon trzymany na linii grzbietu lub nieco poniżej, nieruchomo lub porusza się minimalnie.
Pies sprawia wrażenie jakby nie węszył, a obserwował horyzont.
Gdy wyczuje zapach zwierzyny skraca galop i wykonuje kilka ciasnych zakosów, następnie unosi się na przednich nogach poruszając ogonem lekko na boki,
by upewnić się czy zwierzyna rzeczywiście tam jest i dokładnie ją zlokalizować.
Gdy to się stanie, zwalnia, nieco opuszcza zad i wystawia: przednia część ciała wzniesiona do przodu, pełna napięcia, szyja wyciągnięta, kufa opuszczona,
uszy uniesione, oczy błyszczące, nozdrza drgające, rozszerzone. Tylna część ciała jest nieco cofnięta, opuszczony ogon zostaje unieruchomiony.
Gdy zwierzyna wycieka dociąga do niej bardzo pewnie, głowę trzyma wysoko, lecz nie zadziera kufy ku górze. Łopatki wyniesione są ponad linię grzbietu,
ogon porusza się lekko wahadłowo, a przy każdym zatrzymaniu psa zamiera. Stójka w półprzysiadzie wykonywana jest na terenie nie pokrytym roślinnością bądź wówczas,
gdy pies nagle poczuje silny odwiatr blisko się znajdującej zwierzyny.
Seter irlandzki czerwono-biały okłada pole precyzyjnie i inteligentnie, pracuje z widoczną pasją. Koncentruje się na przewodniku,
ale nie zakłóca mu to naturalnego sposobu poszukiwania zwierzyny. Z racji swej budowy jest wolniejszy niż seter irlandzki, za to bardziej wytrzymały.
Jest inteligentny i elastyczny, dostosowuje się do różnych warunków terenowych: bardzo dobrze ocenia teren i obkłada pole z dobrą szybkością.
Zmienia styl pracy w zależności od rodzaju terenu.
Dorasta długo, ale jest „nie do zdarcia”, bardzo aktywny przez całe życie, młody duchem i ciałem jeszcze w wieku 12 lat.
|
|
Styl pracy setera irlandzkiego czerwono-białego opublikowany przez Irlandzki Kennel Club:
|
Jako że setery irlandzkie czerwono-białe zostały wyhodowane do polowań na kuropatwy i pardwy,
styl ich pracy podczas polowania na te rodzaje ptactwa może być uznany za wzorcowy.
Setery irlandzkie czerwono-białe szybko i szeroko okładają pole w sposób inteligentny i precyzyjny,
przerywając wykonywanie zakosów w momencie gdy poczują najlżejszy choćby odwiatr zwierzyny.
Jeśli jej nie znajdą, natychmiast wznawiają regularne poszukiwania.
Kąty pomiędzy kolejnymi zakosami powinny być umiarkowanie otwarte, w zależności od warunków panujących danego dnia.
Podczas przedkładania pola pies musi pracować z widoczną pasją do polowania.
Koncentracja na pracy w ręku przewodnika powinna być zauważalna na każdym kroku i w każdym ruchu psa.
Współpraca z menerem jest częścią tej koncentracji i nie powinna zakłócać psu naturalnego sposobu poszukiwania zwierzyny.
W galopie głowa niesiona jest powyżej linii grzbietu, linia kufy zawsze równoległa do podłoża.
Galop jest szybki, płynny, wolny od widocznego wysiłku. Linia grzbietu pozostaje możliwie pozioma dzięki harmonijnej pracy przednich i tylnych kończyn.
W związku z tym, że proporcje ciała setera irlandzkiego czerwono-białego są zbliżone do kwadratu,
galopujący pies porusza się stosunkowo wysoko nad powierzchnią terenu.
Po zwietrzeniu zwierzyny seter irlandzki czerwono-biały albo przechodzi w twardą stójką
albo dociąga do zwierzyny w zależności od odległości od zwierzyny i warunków wietrznych.
Stójka może być wykonywana w pozycji stojącej lub w półprzysiadzie. Stójka jest twarda,
wykonywana w pełnym napięciu i koncentracji. Ustawienie łap pies kontroluje równowagę nieruchomego, pełnego napięcia ciała.
Głowa jest uniesiona, wzrok wytężony, ogon jest na linii grzbietu lub nieco poniżej.
Jeśli pies jeśli nagle poczuje silny odwiatr znajdującej się blisko zwierzyny może kucać bardzo nisko bądź nawet położyć się na ziemi,
sztywny i skupiony, z głową wzniesioną do góry i wysuniętą do przodu.
Postawa podczas dociągania powinna być pełna wyrazu i koncentracji. Głowa pozostaje cały czas wysoko uniesiona,
aby kontrolować odwiatr, kufa równoległa do podłoża, łopatki wyniesione ponad linię grzbietu, ogon trzymany na lub poniżej linii grzbietu.
Wszelkie tendencje do zadzierania ogona ku górze są poważną wadą.
Ogon trzymany jest na linii grzbietu lub nieco poniżej, nie powinien natomiast być trzymany powyżej grzbietu.
Podczas biegu, dociągania lub stójki ogon pozostaje nieruchomy bądź się porusza.
|
|
Przydatne informacje:
|
regulamin prób pracy
regulamin field trialsów
regulamin konkursów pracy wyżłów
regulamin konkursu tropowców
|
Copyright © 2009-2024 wiedej, cornadore
Wykorzystanie jakichkolwiek materiałów z tej strony bez zgody autorów zabronione
Odwiedzając naszą witrynę zgadzasz się na wykorzystanie plików cookies
|
|
